Wiele szczęśliwych par pragnie dziecka, jednak tylko niektórym z nich udaje się je począć. Dlaczego tak się dzieje, mimo regularnego współżycia? Obecnie niepłodność została uznana za chorobę, na szczęście są sposoby, by ją skutecznie leczyć. Warto poznać różne metody walki z niepłodnością.
- Co to jest niepłodność i jakie są jej przyczyny?
- Jak wygląda wstępna diagnoza niepłodności u kobiet?
- Jakie badania należy wykonać, by stwierdzić przyczynę niepłodności?
- Jakimi metodami leczy się niepłodność?
Co to jest niepłodność i jakie są jej przyczyny?
Niepłodność jest niezdolnością do zajścia w ciążę i poczęcia dziecka. Problem ten dotyka zarówno kobiety jak i mężczyzn, czasem jego przyczyny są banalne, a często też bardzo poważne. Nasze życie narzuca ogromne tempo, które może odbić się na staraniu o dziecko. Niezależnie od tego, co jest powodem niepłodności, wiele par cierpi z powodu braku potomstwa. Kiedy jednak w grę wchodzą zaburzenia hormonalne, mięśniak macicy, polipy, niedrożność jajników (spowodowana nieleczonymi infekcjami), endometrioza (rozrosła błona śluzowa macicy) czy mniej znane przyczyny jak trombofilia, warto rozpocząć leczenie. Podstawą, by stwierdzić co jest powodem niepłodności, jest jednak odpowiednia diagnostyka. Specjaliści zajmujący się tym problemem współpracują z najlepszymi klinikami, a jedną z nich, gdzie wykonuje się precyzyjne zabiegi, badania i leczenie jest klinikagalena.pl/leczenie-nieplodnosci. Metody terapii niepłodności zależą tu jednak od wielu czynników i możliwości. W grę wchodzą także przekonania światopoglądowe i religijne pacjentów, które lekarze szanują i dobierają taki zabieg, by był efektywny i zgodny z wyznawanymi przez nich zasadami.
Jak wygląda wstępna diagnoza niepłodności u kobiet?
Aby rozpocząć leczenie niepłodności należy rozpoznać jej przyczynę. Kobietom szkodzi zupełnie co innego niż mężczyznom, choć w tym jednym wypadku lekarze są zgodni – higieniczny tryb życia ma wpływ na płodność. Czasem konieczna jest diametralna zmiana sposobu odżywiania, trybu życia i codziennych przyzwyczajeń. Kiedy jednak można stwierdzić niepłodność u kobiet? Wtedy, gdy po roku regularnego współżycia (bez stosowania antykoncepcji), od 3-4 razy tygodniowo, nie zajdzie w ciążę. U kobiet można rozróżnić dwa rodzaje niepłodności – pierwotną i wtórną. Niepłodność pierwotna polega na tym, że kobieta nie może w ogóle zajść w ciążę, natomiast niepłodność wtórna ma miejsce wtedy gdy nie dochodzi do kolejnej ciąży.
W przypadku leczenia niepłodności podstawą każdej diagnozy jest wywiad lekarski. Dzięki niemu lekarz zdobywa informacje na temat ogólnego stanu zdrowia pacjentki, regularności (i obfitości) miesiączkowania, wywiadu dotyczącego przebytych ciąż, chorób i zabiegów. Dalszy wywiad ma na celu dotarcie do przyczyny niepłodności poprzez wykluczanie kolejnych schorzeń.
Jakie badania należy wykonać, by stwierdzić przyczynę niepłodności?
Wiele z wykonywanych podczas diagnozy niepłodności badań ma za zadanie wykluczyć nieprawidłowości anatomiczne w budowie kobiety. Dzięki badaniom takim jak ultrasonografia (USG wykonane przez pochwę), cytologia, histerosalpingografia (HSG, badanie rentgenowskie, które pokazuje jamę macicy), histerosalpingografia kontrastowa i histeroskopia (wziernikowanie) można bardzo dokładnie poznać zmiany anatomiczne i drożność jajowodów. Jeśli u badanej kobiety były wcześniej przeprowadzane zabiegi chirurgiczne, dokonuje się jeszcze badania laparoskopowego (nieinwazyjna metoda oglądu jamy brzucha i miednicy). Oprócz wymienionych metod diagnozowania wykonuje się jeszcze badania hormonalne, genetyczne, immunologiczne, bakteriologiczne, testy PCT (po współżyciu).
Jakimi metodami leczy się niepłodność?
Kiedy została już ustalona przyczyna niepłodności, lekarz dobiera odpowiedni sposób leczenia. W przypadku zaburzeń owulacji stosuje się metodę hormonalną, natomiast mięśniaki macicy, endometriozę i torbiele jajników usuwa się operacyjnie. Laserowa waporyzacja jest konieczna wtedy, gdy u kobiety wystąpi zespół policystycznych jajników, a leczenia farmakologicznego wymagają niektóre zaburzenia w funkcjonowaniu błony śluzowej. Mało inwazyjną metodą walki z niepłodnością jest też inseminacja domaciczna, która polega na specjalnym, laboratoryjnym spreparowaniu nasienia i wstrzyknięciu go do macicy podczas jajeczkowania (naturalnego lub stymulowanego). Inseminację stosuje się również wtedy, gdy trudno jest dokładnie dociec przyczyny niepłodności.
Kolejną metodą, budzącą wiele kontrowersji, jest in vitro. Polega ona na pobudzeniu jajeczkowania przez 8-10 dni wywołanego poprzez podawanie leków hormonalnych. Następnie (w znieczuleniu miejscowym) podczas badania USG dokonuje się punkcji czyli pobrania komórek jajowych. Tak przygotowane jajeczka łączy się w laboratorium z wybranymi plemnikami. Zarodek jest hodowany przez kilka kolejnych dni i wprowadzany do macicy (jest to przeważnie kilka zarodków, ponieważ tylko 30% z nich jest w stanie prawidłowo się rozwinąć). Po upływie kilkunastu dni wykonywany jest test ciążowy. Ta metoda zapładniania sprawdza się w przypadku zawodności innych zabiegów (na przykład inseminacji), przy niedrożności jajowodów, endometriozie, niskiej jakości nasienia. Czasami jednak także in vitro potrzebuje wsparcia innymi sposobami, które pomogłyby począć dziecko i dałyby nadzieję wielu parom.
Jeden komentarz
Myślę, że zachodzi tu pewnego rodzaju mylenie pojęć. Inseminacja domaciczna oraz in vitro to metody zapładniania, ale nie leczenia bezpłodności (bo przecież pacjent pozostaje tak samo bezpłodny jak przedtem).
In vitro rzeczywiście budzi kontrowersje, przede wszystkim właśnie dlatego, że hoduje się do tego celu kilka zarodków, z których tylko jeden dostanie szansę na rozwój i życie. W świetle konserwatywnego światopoglądu każdy z tych zarodków jest już istotą ludzka, więc fakt, że dla zapłodnienia metodą in vitro trzeba kilka takich istnień ludzkich poświęcić, jest dla wielu nie do zaakceptowania.